mówił dziad do obrazu

Zauważyłam jednak, że nawet ci po uszy zanurzeni w milczeniu, za sprawą których zwrot "rozmawianie na Teamsach" wyprze wkrótce takie związki frazeologiczne jak: "mówił dziad do obrazu" czy "głos wołającego na puszczy", chętnie i od razu dają zaangażować się w coś absurdalnie głupiego… dziad-mówił do obrazu . 38. dziad- Zobacz hasła krzyżówkowe do słowa dziad . Zobacz anagramy i słowa z liter dziad . Tłumaczenie wyrazu dziad: RT @miejski_Dziad: @tylko_prawda_ Donaldu Tusku @donaldtusk Cokolwiek byś mówił, pisał, jak bardzo byś gestykulował rączkami. To nie ma żadnego znaczenia!!! Przecież to jest klasyczna sytuacja „mówił dziad do obrazu”… Arcybiskup-metropolita krakowski, który powinien być apolityczny ‘z ducha i litery’, od lat wspiera rządy ‘dobrej zmiany’, wcale się z tym nie kryjąc. Edward Munch, autor obrazu "Krzyk", tak mówił o swej inspiracji do malowania tego płótna: "poczułem nieskończony krzyk przepływający przez naturę". Stadionowi artyści lubią natomiast krzyk nonton film dilan 1991 full movie indoxxi. dodano: - 11:20 Czytano: [1188] Mówił dziad do obrazu (Artur Sołonka)Poemat tylko dla dorosłych... Pod tytułem „Mówił dziad do obrazu”. A mury jak rosły, tak rosną!!! W PRLu, Aby wydać jedną książkę W „pierwszym obiegu”, „Twórca” musiał wydać Przynajmniej dwóch kolegów. Aby zaistnieć w Radiu Niby to polskim Panienki traciły cnotę, Na co zawsze miał ochotę Włodzimierz Sokorski Lepiej znanym jako; „Kuba Rozpruwacz” - Który faktycznie był moralnym Dziadem związanym Z sowieckim wywiadem. A za każdy niepoprawny W TV przeciek Wyroki wydawał „Krwawy Maciek”. Bo wszystko kontrolowały I Żydzi i Chamy Osiadłe już w... GaWie ! A jest to gazeta taka Której naczelny mówi dosłownie: „Odpierdolcie się od Kiszczaka” (!) To o nich powstało jedno z przysłów; Że w Polsce nosi się na rękach... Tylko Żydów! Do dzisiaj, AD dwa zero jeden siedemnaście, Nic się nie zmieniło W tej czerwonej kaście, Prasę i TV Potomstwo czerwonych objęło Bo rządy różowych premierów Wyprzedały to wszystko Za Odrę – niemieckich śmieci - Wysypisko! I dalej to samo – jak Żydzi i Chamy Dla zmyłki w tęczowe pludry Ubrani, brylują stadami; Owsiaki, Wojewódzkie, I Lisy i Środy, Michały Figurskie, Gesslery, Ikonowicze, Granaty, Karole Jakubowicze, Michały Komary i Kraśki I Kryże, Których uwierają polskie krzyże. I jest tam przecież też Jasio Lityński Który w czasie czerwonej klęski Jako pachole ubrane w spodenki Z szeleczkami, Między innymi jak on janczarami Dla Bieruta, Kwiatki biało-czerwone W łapce trzymał. A potem jako „komandos marcowy” Na Gomułkę się ogromnie zżymał... I są jeszcze przecież, Kofmany i Knothy, Hollandy, Halbersztadty I Rossy i Grossy Geberty, Dorny i Wujce... Co wyją na Polskę Jak rudawe wyjce, A najgłośniej wśród nich śpiewa" Habilitowany „humanista” Paweł Śpiewak. No a ten Borowski... Partyjniak, kumpel Kwaśniewskiego Co się dochrapał Tytułu marszałkowskiego - Sejmu niby to polskiego. I jakoś nikomu to nie przeszkadza Że jest on potomkiem Arona Bermana... Są nawet Hartmany, o czym każdy wie, Że dla nich kazirodztwo jest Ok! I są reklamy, Od czerwonych ludzików Których majątki powstały Nie wiadomo skąd I dotąd, nie spytał ich o to, Żaden sąd...! I co z tego co piszę wynika? I jaki morał mnie przenika? Że my wciąż w hipnozie trwamy I zamiast wielką pieśń „Solidarności” - Polaka - Jerzego Narbutta, To „Mury” Kaczmarskiego śpiewamy... Którego dziadek poglądy kształtował - Prominent w PRL- Rzecz oczywista, Przedwojenny komunista! Ale i prawda mnie zmusza, Żeby napisać, Że ta KORowska dusza, Która tak długo Leżała odłogiem... Przed śmiercią pojednała się z Bogiem, AD 2004 – 10 - wczesną wiosną, A mury jak rosły, tak rosną!!! J niech ta puenta Będzie przestrogą Dla tych spraw zamknięta Ciężkim wiekiem, Że zawsze należy pamiętać: Ten kto pięknie mówi, pisze i śpiewa Nie zawsze jest równie pięknym człowiekiem!!! Artur SołonkaWersja do druku Wszystkich komentarzy: (4) Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 31 Lipca 1919 rokuSejm Rzeczpospolitej ratyfikował Traktat Wersalski. 31 Lipca 1944 rokuDowódca AK Tadeusz Bór-Komorowski wydał rozkaz rozpoczęcia 1 sierpnia 1944 Powstania Warszawskiego Zobacz więcej Biała Forum Biała na co dzień Zainteresuj tematem więcej osób: SUBSKRYBUJ IHTC GOŚĆ 16-12-08 17:14 Forum wygląda na zdechłe ale na bezrybiu i rak akurat ktoś tu pogadać o dostępie do neta przez myślicie o nowych zmianach cennik itp. Ja zastanawiam sie na zmianie dostawcy. Zapraszam do dyskusji. Odpowiedz Cytuj Email Salgado GOŚĆ 20-12-08 23:53 No ostatnio po tych zmianach troszeczkę szybciej, ale i tak jakoś wolno. Pełne załadowanie onetu trwa pewną chwilę... Myślę, że nawet za ten podstawowy abonament powinno być szybciej. Odpowiedz Cytuj Email Kfysek GOŚĆ 01-06-09 0:17 Ja tam nie narzekam Danet jest spoko jak wam mało to wymyslcie coś lepszego bo zawsze jest lepiej krytykowac jak coś stworzyc jestescie żałosni to tylko biała piska nie warszawa 'nawet jak pies sie nudzi to robi. .. Odpowiedz Cytuj Email Gal anonim GOŚĆ 03-06-09 23:09 Uważam, że twórca DANETU i tak jest bardzo odważny, jako jedyna osoba w Białej zakładał falowy net, dzieki temu dużu mieszkańców mogło z tego korzystać, inne firmy tylko obiecują, a nie zawsze spełniają te obietnice. Odpowiedz Cytuj Email Przełom roku wykorzystałem, żeby zainwestować w siebie, czyli – jak mówi Lech Wałęsa – „doładować akumulator” i właściwie przez cały tydzień obcowałem ze sztuką. W czasie zalewie jednego tygodnia oglądałem ogromne wystawy malarstwa i rzeźby Tadeusza Dominika, w warszawskiej Królikarni, a następnie Josepha Beuysa, Paula Klee i Jeffa Koonsa – wszystkie w Berlinie. Do tego w pociągu skończyłem czytać ogromny ‘Buch’ Simona Montefiore, „Potiomkin” – znakomitą książkę, którą gorąco polecam. Podobnie jak wspomniane wystawy. To, co napiszę poniżej, to zapiski ignoranta, proszę nie traktować tego zbyt serio, to notatki ślepego o kolorach, gdyż na sztuce się nie znam, ale stosunkowo dużo jej konsumuję. Na wystawę Dominika (ur. 1928 r.) poszedłem z trzech powodów: Agnieszka Osiecka miała jeden jego obraz, więc z nim obcowałem, przedstawia kolorowe plamy albo nieregularne koła, które mi się początkowo nie podobały, nie znając twórczości Dominika, nie wiedziałem ‘co jest grane’, a właściwie ‘co jest malowane’. Powód drugi, to że miałem przyjemność poznać Tadeusza Dominika dzięki KTT, i to właściwie Toeplitz, doskonały znawca sztuki, powinien pisać te słowa, a nie ja. Wreszcie, ‘last but not least’, Tadeusz Dominik jest jednym z naszych najbardziej znanych malarzy współczesnych. Jak przeczytałem w gazecie, jest rekordzistą pod względem ilości wystaw indywidualnych, gdyż – jak sam mi zwrócił uwagę – wystawia od 1955 r., w rok później jego drzeworyty reprezentowały już Polskę na biennale w Wenecji. W Królikarni można obejrzeć wielką retrospektywę Dominika, od wczesnych drzeworytów i rysunków ( ‘Autoportret w czapce’, o którego istnieniu – jak mi powiedział – sam malarz zapomniał), po prace z ostatnich lat. Na tej wystawie ‘zrozumiałem’ owe koła, obok których przechodziłem obojętnie, zanim nie zapoznałem się bliżej z twórczością artysty. Jego głównym źródłem inspiracji jest natura, przyroda, pejzaż. Oglądając obrazy Dominika na przestrzeni lat widzimy ewolucję od pejzażu (wisi tam ‘różowy pejzaż’ za który dużo bym dał, gdybym miał…), po poszczególne jego elementy, które się wybijają i zaczynają dominować – drzewo, krzak, kwiat, Słońce – zmieniać się, deformować się, a niektóre nabierają kształtu koła. Są to koła inne niż u Fangora, nie tak regularne, geometryczne, bardziej wyrosłe z przyrody. Nareszcie znalazłem swój sposób, żeby na nie patrzeć. Kto może – temu radzę wybrać się do Królikarni. ‘Świat Dominika to ogniste słoneczne koła, kwiaty, patyki w płocie, dzbany, bochny chleba, trawa” – pisał Zbigniew Herbert, nie byle jaki znawca sztuki, autor ‘Barbarzyńcy w ogrodzie’. Po wyjściu ‘z Dominika’ pojechałem na weekend pociągiem do Berlina, który wprost pęka od sztuki. Byłem w trzech muzeach, na kilku wystawach, i przed każdym kolejka stała aż na ulicy. W ‘Martin-Gropius-Bau’ trafiłem na wystawę fotografii Richarda Avedona (1923-2004), jednego z najbardziej znanych fotografików moich czasów. Są tam jego najsłynniejsze fotografie, modelka Dovima w długiej sukni, po obu stronach której stoją dwa słonie. Avedon spowodował rewolucję w fotografii mody, fotografował modelki na ulicach, w ruchu, w mieście, a nie tylko w studio. Fotografował modę dla najważniejszych czasopism, zwłaszcza ‘Vogue’. Spowodował, że jego fotografie mody żyły własnym życiem, same stawały się dziełami sztuki. Był także autorem wielu portretów, „mógł mieć każdego”, pozowali mu wszyscy – od Picassa i Chaplina (w przeddzień emigracji z USA) po prezydenta Eisenhowera. Był także autorem fotografii zbiorowych, wisi na wystawie „Andy Warhol i członkowie Fabryki” (tak Warhol nazywał swoją pracownię i grupę), a także cykl fotografii reporterskich – sylwester pod Bramą Brandenburską 1989, w roku jej obalenia. Plakat wystawy Andy Warhola. (Fot. Pass) Pamiętam, jak jakieś 20-30 lat temu tygodnik ‘The New Yorker’, najbardziej prestiżowy ze wszystkich, który przez wiele lat szczycił się tym, że nie zamieszcza żądnych fotografii, zrobił wyłom w swojej tradycji, nie mógł już ignorować zmian w mediach, i w każdym numerze zamieszczał jedną fotografię – portret zrobiony specjalnie w tym celu przez Avedona. Kiedy już mamy wrażenie, że Avedon fotografował tylko znanych ludzi i piękne modelki we wspaniałych kreacjach, otwiera się przed nami kolejna sala i kolejny rozdział: portrety zwykłych ludzi z zachodnich stanów USA. Bez żadnego tła, bez inscenizacji, bez kostiumów, patrzą nam w oczy zwykli Amerykanie, ani piękni, ani znani, zwyczajni. Są nawet więzienne portrety morderców, których opisał Trumana Capote w książce ‘Z zimną krwią’ (portret Trumana Capote też jest, ale w pierwszej sali…). Andy Warhol – portret Trumana Capote. (Fot. Pass) Można także obejrzeć video o Avedonie i jego pracy. Obok – jedyna praca kolorowa, Nastazja Kinsky, w pozycji leżącej, na niej leży wąż, który całuje piękna aktorkę w ucho. ‘Szkoda, że państwo tego nie widzą’, jak mawiali radiowi sprawozdawcy sportowi, kiedy nie było jeszcze telewizji. Wystawa czynna do 19 stycznia! Kto żyw, niech tam biegnie. Mogą Państwo nie uwierzyć, ale w Berlinie są dziś do obejrzenia co najmniej trzy wystawy wielkich artystów amerykańskich – Avedona, Andy Warhola i Jaffa Koonsa. Prace Warhola obejrzałem w Hamburger Bahnohof – starym dworcu przerobionym imponująco na muzeum sztuki współczesnej – prawie naprzeciwko dworca głównego Hauptbahnhof. Krótko mówiąc, jest to retrospektywa, od ‘Złotego pantofelka” poprzez puszkę zupy pomidorowej Campbell Soup , aż po gigantycznego Mao Tse-tunga i Lenina. Andy Warhol – Mao. (Fot. Pass) Posługując się techniką sitodruku (serigrafii) Warhol malował amerykańską rzeczywistość i jej idoli, gwiazdy – Marlona Brando, Liz Taylor, Elvisa Presleya, a także masowe produkty i przedmioty życia codziennego. Był kapłanem i krytykiem kultury masowej, masowej konsumpcji, a nawet cywilizacji mas – tego, co przepowiedział Ortega y Gasset. Dwa kroki od Warhola, w tym samym Hamburger Bahnhof, rozłożyła się gigantyczna wystawa Josepha Beuysa (1921-1986), niemieckiego rzeźbiarza, teoretyka sztuki, działacza społecznego, dla Niemców – jednego z największych twórców współczesności. Dla niego sztuka nie miała granic, nie było granicy pomiędzy sztuka a jej twórcą, każdy był artystą, wszystko było sztuką, nawet produkty nietrwałe (na jednej z kompozycji oglądamy słoninę), a także błahe, jak tekturowe pudełko czy filcowy garnitur. Muzeum Sztuki Współczesnej w dawnym Hamburger Bahnhof. Wystawa prac Josepha Beuysa „Rewolucja to my”. (Fot. Pass) Nie ma w tym nic „ładnego”, nic do podziwiania, za to wiele do myślenia, kontestacja sztuki rozumianej tradycyjnie, wystawa trudna, dla widza wyrobionego, oswojonego, ale dla Niemców to coś więcej, gdyż kolejka na mrozie była gigantyczna. Niemcy wiedzą więcej o tym artyście, wiedzą np., że jako pilot Luftwaffe podczas II wojny został zestrzelony nad Rosją i tam ocalony przez miejscową ludność, którzy w jego rehabilitacji stosowali naturalne produkty, miód i słoninę (ciekawe, skąd je mieli). Stąd naturalne produkty w późniejszych kompozycjach artysty. Dla Niemców Beuys to papież (jak u nas Kantor) – dla wielu z nas to nazwisko i dzieło nieznane. Cieszę się, że to widziałem, ale nie jest to mój ‘cup of tea’. Nie patrzę na to jednak ‘z góry’, staram się z własnej ignorancji nie czynić cnoty. Na koniec – ‘łatwizna”. W wielkim hallu Neue Nationale Galerie wystawa Jeffa Koonsa (ur. 1955) – jednego z najbardziej znanych twórców amerykańskich. Na tej wystawie zgromadzono kilkanaście prac, które wyglądają jak dmuchane baloniki w kształcie serduszka, konika, zająca, tulipanów, czy jajka na miękko, z którego obcięto jeden koniec. Faktycznie jednak te kolorowe baloniki kilkumetrowej wielkości, choćby czerwone wiszące serce na złocistej wstążce, wykonane są ze stali chromowanej i powlekanej na kolorowo. Ogromny jest kontrast pomiędzy ‘balonikami’, które oglądamy, a materiałem, z którego zostały wykonane. Przeczytałem, że ‘Wiszące serce’ osiągnęło na aukcji 23 mln dolarów. Podobnie jak w przypadku Warhola jest to kwintesencja sztuki masowej, kicz i drwina z kiczu. Pięknie to wygląda w hallu, który jest główną salą wystawową budynku zaprojektowanego przez wielkiego architekta niemieckiego Mies van der Rohe. Gorąco polecam! Ale proszę nie myśleć, że to wszystko! W tym samym muzeum w podziemiu ogromna wystawa Paula Klee (1879-1940), mrok, atmosfera skupienia, nastrój zupełnie inny niż jarmarczne baloniki piętro wyżej. Już plecy i krzyż bolą od oglądania, a człowiek by oglądał, i oglądał, tyle jest sztuki w Berlinie. Idźcie tą drogą! *** PS. Jeszcze raz dziękuję za życzenia noworoczne dla naszego bloga. ‘Jacek’ żałuje, że uchyliłem się od rozmowy w telewizji o M. F .Rakowskim w dniu jego śmierci. Jako zasada – ma Pan rację: Trzeba bronić swoich przekonań, ale gdzie, kiedy i z kim? Tego dnia ‘dyskusja’ z Bronisławem Wildsteinem byłaby chyba ponad moje siły. To, co miałem od razu do powiedzenia o Rakowskim, napisałem natychmiast na blogu i w „Polityce”. Żałuję, że obok listu Helmuta Schmidta nie ukazały się w druku w „Polityce” listy od b. prezydentów Weizsaeckera i Gorbaczowa, przysłane po śmierci MFR, ale są do przeczytania w Internecie. ‘Jasny Gwint’ i ‘Wodnik’ pytają o przyszłość miesięcznika ‘Dziś’. Jak się dowiaduję – nic nie wiadomo. ‘Kruk’ – dziękuję za limeryk. W odróżnieniu od moich kolegów po klawiaturze nie cieszyłem się z wyboru Bronisława Wildsteina na prezesa TVP. Powiem więcej: pomyślałem sobie, że to koniec Bronka jako publicysty. Na szczęście nasz wielki kolega wyszedł z opresji obronną ręką, bo udawał pierwszą naiwną i w porę został zwolniony. Bronek poleciał i tzw. „niezależni publicyści” leją krokodyle łzy nad decyzją premiera. A przecież nie od dziś wiadomo, że gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą. Nie po to Jarosław Kaczyński namaścił Bronka na prezesa telewizji publicznej, żeby ten udawał pierwszą naiwną. Bronek miał wykonać zadanie: dać głos politykom, ustalić właściwe parytety, powstrzymać dziennikarzy od zadawania kłopotliwych pytań i – w konsekwencji – przyczynić się do poprawy notowań koalicji rządzącej. A że zamiast wziąć się do roboty, opowiadał bajki o wolnych mediach i – co gorsza – próbował je wcielać w życie, więc został odwołany. Scenariusz stary jak dzieje realpolitik. Można mieć pewność, że w analogicznej sytuacji tak samo jak Kaczyński zachowałby się przywódca każdego rządu na świecie. Oczywiście, gdyby miał równie silny wpływ na radę nadzorczą telewizji. Na łamach „Dziennika” Michał Karnowski pisze o premierze: „Myślałem, że facet, który widzi obrzydliwość upartyjnionych przez postkomunistów mediów i ma odwagę od lat o tym mówić, będzie choć trochę inny od poprzednich premierów”. A ja myślałem, że już nikt nie ma złudzeń co do horyzontów ludzi sprawujących władzę. Właśnie: horyzontów, a nie dobrej czy złej woli. Sęk w tym, że dzisiejsi politycy nie są w stanie kierować się ideałem wolności mediów, bo w ogóle nie rejestrują tego poziomu. Jeśli mówią o obrzydliwym upartyjnieniu telewizji, chodzi im o to, że rządzą nią przeciwnicy polityczni, a nie oni sami. Ktoś, kto zajmuje się grą polityczną, zawsze będzie potrzebował mediów i innych instytucji kultury do zabezpieczenia partyjnych czy koalicyjnych interesów. Cel tej gry, rzecz jasna, nie musi być zły. Może nim być np. zapewnienie państwu mocnej pozycji w Europie, oczyszczenie go z postkomunizmu czy realne ograniczenie przestępczości. Nie zmienia to faktu, że dla polityków media były, są i będą potencjalnym narzędziem, a nie wartością samą w sobie. Można naturalnie próbować tłumaczyć premierowi, że w dłuższej perspektywie taka strategia się nie opłaci i że lepiej byłoby pozwolić mediom tworzyć wiarygodny obraz kultury, żeby doraźna polityka znajdowała zakorzenienie w czymś głębszym niż wodzowska wizja. Zdroworozsądkowe w gruncie rzeczy pomysły PiS mogłyby znaleźć potężnego sojusznika w postaci zrekonstruowanego przez media systemu wartości: tradycja, religia, wspólnota, rodzina, wolny rynek, itd. Szanse braci Kaczyńskich na kolejne wyborcze sukcesy z pewnością rosłyby wraz z utrwalaniem się tego porządku rzeczy w świadomości Polaków. I nawet po przegranych wyborach – co wbrew pozorom kiedyś nastąpi – bracia nie staliby na spalonej ziemi. Nadzieje, że taka argumentacja może trafić do premiera, są jednak płonne. Mówił dziad do obrazu, aż obraz nie wytrzymał i krzyknął: „Spieprzaj dziadu!”. Żeby formacja intelektualna stała się naprawdę kulturotwórcza, trzeba uszanować jej wolność i nie oczekiwać, że będzie złożona z salonowych piesków. Trzeba pogodzić się z tym, że sprzymierzeńcy w kwestiach aksjologicznych będą formułować niezależne sądy w sprawach doraźnej polityki i bez taryfy ulgowej potraktują każde nadużycie władzy. Należy też przyjąć do wiadomości, że w ukazywanym przez nich obrazie świata polityka będzie tylko ubogą krewną cywilizacji i kultury, a jeśli ta inwestycja przyniesie wymierne korzyści wyborcze, to dopiero po kilku lub kilkunastu latach Czy bracia Kaczyńscy są w stanie zgodzić się na takie warunki? Przypuszczam, że wątpię. Oni wierzą, że aby zostać mężem stanu, wystarczy mieć osobistą wizję i uprawiać realpolitik, a media są dobre tylko wtedy, kiedy służą tym nadrzędnym wartościom. W odróżnieniu od Michała Karnowskiego nie czyniłbym jednak z tego zarzutu, bo tak myślą wszyscy politycy. I lepiej, że rządzą nami antykomuniści niż sojusz postkomunistyczno-antylustracyjny, który specjalizuje się w praniu mózgów. Niewątpliwie akurat w tej sprawie coś w Polsce drgnęło i może nasze dzieci nie będą już się zastanawiać, czy Wojciech Jaruzelski był bohaterem czy zdrajcą. Pomysł odfałszowania polskiej historii przez rozliczenie z komunizmem jest przez braci Kaczyńskich realizowany, bo zawsze był obecny w ich wizji. „Wolność mediów” czy inne „przywrócenie polskiej kulturze właściwych hierarchii” to już postulaty mniej poważne, bo wizja nigdy ich nie zakładała. Trudno doszukiwać się tu złej woli naszych wodzów; to raczej skutek ich ograniczonych zainteresowań. Gdyby Lech był dziennikarzem, a Jarosław polonistą, ich wizja z pewnością byłaby bogatsza niż dziś. Osobiście nie dziwię się prawnikom, że nie mają pojęcia o kulturze. Niech dalej robią swoje, odcinając peerelowską pępowinę, ścigając bandytów i nie dając sobie w kaszę dmuchać Rosjanom czy Niemcom. Przecież nie muszą od razu pretendować do literackiej Nagrody Nobla, jak kiedyś – z powodzeniem zresztą – czynił to Winston Churchill. Michał Karnowski jest trochę młodszy ode mnie i może dlatego do wczoraj konfrontował politykę z ideałami. Mnie od czasów legendarnego AWS już nic nie zdziwi. Podejrzewam, że gdyby jutro bracia Kaczyńscy poparli np. paradę równości, wzruszyłbym ramionami. Dlatego – w odróżnieniu od moich kolegów po klawiaturze – nie cieszyłem się z wyboru Bronisława Wildsteina na prezesa TVP. Powiem więcej: pomyślałem sobie, że to koniec Bronka jako publicysty. Na szczęście nasz wielki kolega wyszedł z opresji obronną ręką, bo udawał pierwszą naiwną i w porę został zwolniony. Oby ta krótka historia romansu człowieka kultury z polityką była przestrogą dla innych. Dopóki o obsadzie stanowisk w TVP decydują przedstawiciele partii, nie wchodźmy w ten interes. Zostańmy w niezależnych mediach, którymi rządzi głównie logika rynku. Zresztą popatrzmy na Bronka. Tak się odgrażał, że zreformuje telewizję, a wrócił z tego Woronicza bez sukcesu i kompletnie wycieńczony. To już lepiej prowadzić redakcyjnego bloga. Stres niewielki, niezależność gwarantowana, a i wierszówka wpadnie. Przysłowa są mądrością narodu. Rozwiąż quiz i sprawdź, czy znasz je wszystkie! Foto: Shutterstock shutterstock_318778991 Przyganiał kocioł garnkowi, ... a sam w tej samej jest roli a sam smoli Następne pytanie Przyganiał kocioł garnkowi, a sam smoli. Póty dzban wodę nosi, ... póki mu się ucho nie urwie póki mu się ucho nie urwie Następne pytanie Póty dzban wodę nosi, póki mu się ucho nie urwie. Czego Jaś się nie nauczy, ... tego Jan nie będzie umiał to mu życie w tym dokuczy w tym mu łatwo jest dokuczyć tego Jan nie będzie umiał Następne pytanie Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał. Złej baletnicy ... nie potrzeba nawet spódnicy przeszkadza nawet rąbek u spódnicy przeszkadza nawet rąbek u spódnicy Następne pytanie Złej baletnicy przeszkadza nawet rąbek u spódnicy. Tak krawiec kraje... jak mu materii staje Następne pytanie Tak krawiec kraje, jak mu materii staje. Jaki korzeń, taka nać... taka córka, jaka mać Następne pytanie Jaki korzeń, taka nać, taka córka, jaka mać. Mówił dziad do obrazu... lecz obraz nie zmienił wyrazu a obraz doń ani razu Następne pytanie Mówił dziad do obrazu, a obraz doń ani razu. Kto ma księdza w rodzie... tego bieda nie ubodzie Następne pytanie Kto ma księdza w rodzie, tego bieda nie ubodzie. Czekaj tatka latka... a kobyłkę wilcy zjedzą Następne pytanie Czekaj tatka latka, a kobyłkę wilcy zjedzą. Do ludzi po naukę... do matki po koszulę Następne pytanie Do ludzi po naukę, do matki po koszulę. Nosił wilk razy kilka... aż czas przyszedł na wilka rzecz odwrotna - to chwilka ponieśli i wilka Następne pytanie Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Co kraj to obyczaj... co rodzina to zwyczaj Następne pytanie Co kraj to obyczaj, co rodzina to zwyczaj. Data utworzenia: 3 lutego 2017 13:12 To również Cię zainteresuje

mówił dziad do obrazu