nadczynność tarczycy u dziecka forum

Aktualnie w Polsce u każdego noworodka przeprowadza się badania przesiewowe wrodzonej niedoczynności tarczycy, ponieważ jedynie wykrycie choroby i podjęcie leczenia od razu po urodzeniu może uchronić dziecko przed upośledzeniem psychoruchowym. Bibliografia. Encyklopedia DOZ.pl: Niedoczynność tarczycy. [dostęp 2013-11-04]. Kontrolują one aktywność wszystkich komórek w ciele, dlatego mają tak duży wpływ na ich rozwój, wzrost czy metabolizm. Podstawowymi hormonami tarczycy są tyroksyna i trójjodotyronina. Gdy ich poziom spada – przemiana materii spowalnia, natomiast gdy poziom hormonów wzrasta - wszystkie procesy w organizmie gwałtownie przyspieszają. Jod, który tarczyca wykorzystuje do produkcji hormonu tarczycy. Zbyt dużo jodu w diecie może zwiększyć produkcję tyroksyny. Wapń i witamina D są niezbędne, ponieważ nadczynność tarczycy może powodować problemy z gęstością mineralną kości. Żywność i napoje zawierające kofeinę mogą nasilać objawy nadczynności tarczycy. Badania tarczycy wykonuje się coraz częściej, bo według szacunków nawet co 5. Polak może mieć z tym gruczołem problem. Nadczynność, niedoczynność, zapalenie tarczycy, a nawet nowotwór – te wszystkie choroby można rozpoznać po wykonaniu kilku badań. Chora tarczyca nie boli, dlatego warto się badać i trzymać rękę na pulsie.  Starzenie się tarczycy - niedoczynność tarczycy u osób starszych. Częstość występowania niedoczynności gruczołu tarczowego rośnie wraz z wiekiem. Występuje około 5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, stwierdza się ją u 1-6 % osób do 60. r.ż. Główną przyczyną niedoczynności tarczycy jest przewlekłe limfocytowe nonton film dilan 1991 full movie indoxxi. Dziecko lat 17 .wynik tsh 0,93 przy normie 0,54-4,30. Objawy nadczynności - wypadanie włosów, drżenie rąk , niepokoj . dodatkowo ból brzucha i chudnięcie .czy to nadczynność? Czy można córkę zapisać do endo dla dorosłych ? KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu Badanie hormonów tarczycy Nadczynność tarczycy Drżenie rąk Ból brzucha Wypadanie włosów Endokrynologia Pediatria Utrata wagi Dziecko Włosy Problemy hormonalne kobiet Lek. Paweł Szadkowski 77 poziom zaufania TSH jest w normie, więc najprawdopodobniej nie jest to nadczynność tarczycy. Dziecko w wieku 17 lat należy zapisać do endokrynologa dziecięcego. 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Wynik TSH a określenie nadczynności tarczycy – odpowiada Lek. Krzysztof Majdyło Niedoczynność tarczycy i nadmierne wypadanie włosów – odpowiada Dr n. med. Ryszard Anielski Czy nikotyna ma wpływ na hormony tarczycy? – odpowiada Czy wypadanie włosów jest wynikiem początku niedoczynności tarczycy? – odpowiada Dr n. med. Marek Derkacz Czy dziecko może mieć niedoczynność tarczycy? – odpowiada Lek. Karol Gołębiewski Wypadanie włosów z powodu niedoczynności tarczycy – odpowiada Lek. Beata Babińska-Olejniczak Nadczynność tarczycy i wypadanie włosów – odpowiada Dr n. med. Marek Derkacz Wypadanie włosów i badanie poziomu hormonów tarczycy – odpowiada Dr n. med. Marek Derkacz Czy 14-latka może mieć niedoczynność tarczycy? – odpowiada Lek. Karol Gołębiewski Łysienie przy nadczynności tarczycy – odpowiada Dr n. med. Małgorzata Salamon artykuły Badanie hormonów tarczycy w kierunku łysienia Tarczyca to narząd niezbędny do życia, odpowiedzia Co Polacy wiedzą o chorobach tarczycy? Najnowszy sondaż BioStat dla Wirtualnej Polski Z badania przeprowadzonego przez BioStat dla Wirtu Hormony tarczycowe a łysienie - czym są hormony tarczycy? Prawidłowe poziomy hormonów tarczycy nie mają wpły Choć nadczynność tarczycy uważana jest przez wiele osób przede wszystkim za chorobę typową dla kobiet, które przekroczyły już pięćdziesiąty rok życia, medycyna zna również przypadki dzieci, które zmagają się z bardzo poważnymi problemami z tym gruczołem. Do niedawno istniało ryzyko, że nadczynność tarczycy u młodych ludzi może okazać się skutkiem ubocznym leczenia niedoczynności tego gruczołu, dziś jednak nadczynność tarczycy wywołana przez niewłaściwe leki pojawia się niezwykle rzadko. W niemal dziewięciu na dziesięć przypadków problemy z nadmierną produkcją hormonów przez tarczycę są konsekwencją tak zwanej choroby Graves-Basedowa, a więc autoimmunologicznego schorzenia przyczyniającego się do tego, że limfocyty B zajmują się wydzielaniem enzymu, którego działanie przypomina to, które jest charakterystyczne dla hormonu TSH. W rezultacie tarczyca odpowiada na czytelny dla niej sygnał produkując hormony T3 i T4 w zwiększonych ilościach, a dziecko zmaga się z nieprzyjemnymi konsekwencjami nadczynności. Podobnie, jak ma to miejsce w przypadku dorosłych, również u dzieci choroba nie jest wcale łatwa do zdiagnozowania, a typowe dla niej objawy są bardzo niejednoznaczne. Dzieci uskarżają się na nieustanne zmęczenie, pocą się bardziej niż do tej pory, a do tego narzekają na to, ze jest im gorąco, objawy tego typu często jednak nie są uważane przez rodziców za alarmujące. Niepokój pojawia się dopiero wówczas, gdy nadczynność tarczycy zaczyna wywierać wpływ na pracę kolejnych układów w ciele dziecka i wtedy jednak objawy świadczące o tym, że z organizmem dzieje się coś złego są bardzo niejednoznaczne i mogą przywodzić na myśl wiele bardzo zróżnicowanych chorób. Samo rozpoznanie choroby opiera się na wynikach badań, w czasie których określany jest poziom hormonu TSH wydzielanego przez przysadkę mózgową oraz hormonów T3 i T4 produkowanych przez tarczycę. Stwierdzenie nadczynności tarczycy nie rozwiązuje jednak wszystkich problemów rodziców dzieci cierpiących z powodu tego schorzenia, opracowanie najbardziej właściwych metod leczenia wymaga bowiem uzyskania odpowiedzi na pytanie o to, co sprawia, że mały pacjent ma problemy z tarczycą. Leczenie nadczynności tarczycy powinno odbywać się pod kontrolą endokrynologa, w okresie nasilonych objawów dziecko może przy tym zostać poddane hospitalizacji. Walka ze skutkami nadmiernej produkcji hormonów tarczycy nie może być zresztą uznana za skuteczną, jeżeli nie uda się wyeliminować przyczyn takiego stanu rzeczy, rodzice muszą liczyć się więc z tym, że czeka ich dość długa i bardzo wyczerpująca walka o zdrowie dziecka. W trakcie jej trwania niezbędne jest przy tym udzielenie maluchowi wsparcia psychicznego, niektóre objawy nadczynności tarczycy (zwłaszcza te, które dotyczą układu nerwowego) mogą bowiem destabilizować życie dziecka. Nadczynność tarczycy to zespół objawów klinicznych, zależnych od działania na receptory tkanek docelowych nadmiaru hormonów tarczycowych. Nadczynność tarczycy można podzielić na: 1. Pierwotną – przyczyny: choroba Gravesa i Basedowa, guzki tarczycy, zapalenie tarczycy, podaż egzogennych hormonów tarczycowych, nadmierna podaż jodu (↑fT4, ↑fT3, ↓TSH) Wtórną – bardzo rzadka, przyczyny: gruczolaki przysadki, oporność tkanek docelowych na hormony tarczycy (↑fT4, ↑fT3, ↑/N TSH,) 2. Ze względu na obraz kliniczny: Subkliniczną – (fT4, fT3 – norma, ↓TSH), w większości bezobjawowa Jawną – pełny obraz kliniczny i hormonalny nadczynności tarczycy Przełom tarczycowy – nagłe, zagrażające życiu zaostrzenie kliniczne nadczynności tarczycy, w którym tolerancja organizmu na nadmiar hormonów tarczycowych uległa wyczerpaniu. Jakie są objawy nadczynności tarczycy? Istotą zaburzeń metabolicznych towarzyszących nadczynności tarczycy jest zwiększenie przemiany materii i bezproduktywne spalanie substancji odżywczych z wytworzeniem nadmiaru energii cieplnej. Układ nerwowy i mięśniowy: nadmierna ruchliwość dziecka labilność emocjonalna, lękliwość, zaburzenia snu pogorszenie zdolności koncentracji i uwagi trudności w chodzeniu po schodach Skóra: ciepła, wilgotna, żywy dermografizm (linijne zaczerwienienie po „przejechaniu” po skórze, np. palcem) wysypki pokrzywkowe, świąd nadmierne wypadanie włosów Zmiany oczne: zaczerwienienie, podrażnienie nadmierne rozwarcie szpar powiekowych z opóźnieniem ruchu górnej powieki – obraz przerażonych, „rybich oczu” orbitopatia tarczycowa (wytrzeszcz) – zespół objawów ocznych wywołany zapaleniem immunologicznym tkanek miękkich oczodołu – leczenie trudne, długotrwałe, dlatego też, powinno być prowadzone w ośrodkach specjalistycznych Układ sercowo-naczyniowy: zwiększenie objętości krwi krążącej i szybkości krążenia przyspieszone bicie serca (tachykardia) podwyższenie skurczowego ciśnienia tętniczego krwi przy obniżeniu rozkurczowego Układ pokarmowy: wzmożenie perystaltyki jelit – luźne stolce powiększenie wątroby z uszkodzeniem jej miąższu i wystąpieniem żółtaczki Układ kostny: zwiększenie obrotu kostnego i zaburzenia mineralizacji kości Układ endokrynny: u dziewcząt przed okresem pokwitania – opóźnienie wystąpienia pierwszej miesiączki u dziewcząt miesiączkujących – cykle miesięczne ulegają wydłużeniu lub skróceniu. Diagnostyka nadczynności tarczycy Oznaczanie stężenia TSH, ft4, ft3 Oznaczanie swoistych przeciwciał przeciwtarczycowych: przeciwko receptorowi TSH – TRab, przeciwko peroksydazie tarczycowej (anty-TPO) Badanie palpacyjne i ultrasonograficzne tarczycy Leczenie nadczynności tarczycy Powinno być wdrożone jak najszybciej i odbywać się pod kontrolą endokrynologa. Przy nasilonych objawach wskazana jest hospitalizacja. Możliwe są trzy metody leczenia: farmakologiczne - długotrwałe przyjmowanie leków przeciwtarczycowych tzw. tyreostatyków (tiamazol), które hamują produkcję hormonów tarczycy, ale nie wpływają na wydzielanie już wyprodukowanych hormonów, stąd efekty ich działania widoczne są po ok. 1–3 tygodniach. Leki te mają różne działania niepożądane, z których najgroźniejsze to możliwość uszkodzenia szpiku kostnego i wątroby leczenie promieniotwórczym izotopem jodu (J 131), tzw. radiojodem - jednorazowe podanie substancji promieniotwórczej, która ma spowodować zmniejszenie produkcji hormonów tarczycy i zmniejszenie wielkości gruczołu leczenie operacyjne - niecałkowite, częściowe usunięcie tarczycy w celu zmniejszenia ilości tkanki tarczycowej produkującej hormony lub usunięcia nadczynnych guzków Niezależnie od sposobu terapii dziecko z nadczynnością tarczycy wymaga okresowej kontroli endokrynologicznej przez całe życie. Data aktualizacji: 19 lipca 2022 Zaburzenia funkcji tarczycy – nadczynność i niedoczynność – to dolegliwość dotykająca głównie ludzi dorosłych, szczególnie dojrzałe kobiety. W ostatnich latach jednak diagnozowana jest coraz częściej u najmłodszych pacjentów. Jakie są objawy nadczynności tarczycy u dzieci i jak wygląda leczenie? Funkcje tarczycy u dzieci a jej nadczynność Tarczyca jest gruczołem wydzielania wewnętrznego. Składa się z dwóch płatów bocznych oraz wąskiej cieśni łączącej te płaty. U człowieka umiejscowiona jest w dolnej, przedniej części szyi. Głównym zadaniem tarczycy jest produkcja hormonów: trójjodotyroniny, tyroksyny, kalcytoniny; Hormony te odpowiedzialne są za wiele podstawowych funkcji ludzkiego organizmu, przede wszystkim za metabolizm w jego narządach wewnętrznych i tkankach. Regulują one funkcjonowanie: układu pokarmowego, układu nerwowego, mięśni, serca; Funkcje tarczycy takie same są u dzieci jak i osób dorosłych, jednak choroby tego gruczołu najczęściej występują u pacjentów w wieku pokwitania. Niemniej jednak zdarzają się również u dzieci, dając podobne objawy, choć trudniej je zauważyć, szczególnie u najmłodszych. Przyczyny nadczynności tarczycy u dziecka Tarczyca u dzieci choruje z różnych powodów. Do najczęstszych przyczyn nadczynności należą: choroba Gravesa-Basedowa– jest to choroba autoimmunologiczna polegająca na obecności we krwi przeciwciał stymulujących tarczycę do produkcji większej ilości hormonów niż w zdrowym organizmie; wśród dzieci schorzenie to jest rzadkością, częściej diagnozuje się ją u nastolatków niż młodszych pacjentów, autoimmunologiczna nadczynność tarczycy u noworodków - występuje u dzieci, których matka cierpi na chorobę Gravesa-Basedowa i wynika z przejścia przez łożysko do organizmu dziecka przeciwciał, które stymulują tarczycę do wzmożonego wydzielania, stan zapalny tarczycy– ostre zapalenie gruczołu ma podłoże bakteryjne, tarczyca jest powiększona i daje dolegliwości bólowe, leczenie polega przede wszystkim na doustnej antybiotykoterapii, początkowa faza choroby Hashimoto - jest to także choroba autoimmunologiczna, w której organizm wytwarza przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie (anty-TG) oraz przeciw peroksydazie tarczycowej (anty-TPO), zespół oporności na hormony tarczycy – objawy tego schorzenia podobne są zarówno do tych, jakie daje nadczynność, jak i niedoczynność gruczołu tarczycowego (w tym zaburzenia emocjonalne i zaburzenia rozwoju układu kostnego), wole obojętne– wole tarczycowe powiększone na skutek niedoboru jodu w organizmie dziecka, leczenie polega zazwyczaj na podawaniu jodku potasu, wrodzona, nieuatoimmunologiczna nadczynność tarczycy - wynika z mutacji genu TSHR/Gsα kodującego receptory dla TSH i może być dziedziczona; Rzadsze przyczyny choroby to: łagodne guzki tarczycy, nowotwór (gruczolak) przysadki wzmagający wydzielanie TSH, guzy złośliwe tarczycy; Jak się objawia nadczynność tarczycy u dzieci? Nadczynność tarczycy polega na produkowaniu przez gruczoł większej ilości hormonów niż wynosi zapotrzebowanie organizmu. U dorosłych objawy tej dolegliwości są dość uciążliwe, w związku z tym nietrudno je rozpoznać. U dzieci jednak często wymaga to dużej spostrzegawczości rodziców, ponieważ część symptomów bywa uznawana po prostu za cechy dziecka lub tłumaczona zmęczeniem czy innymi dysfunkcjami organizmu. Najczęstsze objawy nadczynności tarczycy u dzieci to: dolegliwości skórne takie jak nadmierna potliwość, wilgotność, wysypka, ciągłe uczucie gorąca (u dzieci może objawiać się nieustannym rozbieraniem), drżenie rąk, drażliwość i lękliwość, pogorszenie koncentracji, nadpobudliwość, zaburzenia snu (problemy z zasypianiem, wybudzanie się w ciągu nocy), osłabienie mięśni (np. kłopoty z chodzeniem po schodach), zaburzenie pracy serca (przyspieszone bicie serca, uczucie kołatania), zaburzenia menstruacyjne (zbyt wczesne wystąpienie miesiączki – nawet przed 9 rokiem życia, wydłużone, skąpe miesiączkowanie), utrata masy ciała przy dobrym apetycie (bywa spowodowane przewlekłą biegunką), zaczerwienienie oczu, wytrzeszcz oczu (niepokojący symptom, który natychmiast powinno się skonsultować z lekarzem); Nadczynność tarczycy może przyczynić się do powstania chorób współistniejących, jak np.: ADHD, zaburzenia adaptacyjne, stany lękowe, choroba afektywna dwubiegunowa, depresja; Prowadzić może nawet do myśli samobójczych. Dlatego bardzo ważne jest jak najszybsze zdiagnozowanie nadczynności tarczycy. Nadczynność tarczycy u niemowlaka i noworodka jest najtrudniejsza do zdiagnozowania, ponieważ rodzice nie zawsze potrafią zaobserwować jej symptomy, a dziecko nie zgłasza jeszcze wówczas zmian samopoczucia. Zdecydowanie łatwiej przebiega to w przypadku nastolatków. Diagnostyka nadczynności tarczycy u dzieci Rozpoznanie tarczycy przebiega podobnie u dorosłych jak i u dzieci. Polega ono głównie na przeprowadzeniu badań krwi, a także na badaniu palpacyjnym tarczycy, USG i biopsji Skontrolowanie poziomu TSH jest wystarczające na początek, jednak do pełnej diagnozy może on być niewystarczające. Zakres prawidłowości TSH jest sprawą niezwykle indywidualną zależną od wieku, płci, masy ciała, stanu odżywienia, przyjmowanych leków i zmienności osobniczej. Leczenie nadczynności tarczycy u dzieci Nadczynność tarczycy u dziecka leczy się podobnie jak u osób dorosłych. Istnieją trzy podstawowe metody leczenia: metoda farmakologiczna - doustne podawanie leków hamujących produkcję hormonów tarczycy. Leczenie takie jest niestety długotrwałe i może powodować skutki uboczne (np. uszkodzić wątrobę lub szpik kostny), dlatego bardzo ważne jest, by chorobę wcześnie zdiagnozować – im wcześniejsza diagnoza, tym szybsze efekty leczenia farmakologicznego; niekiedy metoda farmakologiczna sprowadza się do antybiotykoterapii – stosuje się ją w przypadku wystąpienia stanu zapalnego gruczołu tarczycowego, polega na doustnym podawaniu antybiotyków, które mają zahamować rozwój zapalenia, jodowanie - jednorazowe podanie promieniotwórczego izotopu jodu zmniejszającego sam gruczoł oraz ilość produkowanych przez niego hormonów, metoda zabiegowa - chirurgiczne usunięcie fragmentu tarczycy, np. zaatakowane guzkami; Leczenie chorej tarczycy u dzieci warto wspierać odpowiednią dietą. Dieta taka powinna być urozmaicona, bogata w witaminy i substancje odżywcze, dostarczająca organizmowi duże ilości jodu. Problemy z tarczycą u dziecka są nie tylko leczone, ale i diagnozowane podobnie, jak u dorosłych pacjentów. Przede wszystkim wykonuje się badania krwi mające na celu ustalenie poziomu: TSH - hormonu przysadki mózgowej oddziałującego na gruczoł tarczycy, hormonów tarczycy T3 i T4. Oprócz badań krwi stosuje się badanie palpacyjne gruczołu przez endokrynologa oraz badanie USG tarczycy. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Co to jest nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy to sytuacja, w której dochodzi do zwiększenia wydzielania hormonów tarczycy powyżej zapotrzebowania tkankowego. Wśród stosowanych pojęć należy wymienić: subkliniczna nadczynność: stężenie hormonów tarczycy jest prawidłowe (FT4, FT3 w normie) przy obniżonym stężeniu TSH jawna nadczynność: pełnoobjawowa nadczynność tarczycy, stężenie hormonów tarczycy jest podwyższone (FT4 i/lub FT3 powyżej normy) przy obniżonym stężeniu TSH tyreotoksykoza: ogólne pojęcie opisujące namiar hormonów tarczycy pochodzenia tarczycowego (nadczynność tarczycy) lub pozatarczycowego (przedawkowanie lewotyroksyny). Najczęściej chorują kobiety (około 10 razy częściej niż mężczyźni), a główną przyczyną nadczynności tarczycy jest wole guzkowe toksyczne. Polska różni się tym od krajów, w których od dawna podaż jodu była wysoka (np. Stany Zjednoczone) gdzie dominującą przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa. Oczekuje się, że z uwagi na wprowadzone od 1996 roku zarządzenie o powszechnym jodowaniu soli kuchennej (20-40 mg KJ /1 Kg), podobny trend wystąpi również w Polsce. Jakie są objawy nadczynności tarczycy Najczęstszymi objawami nadczynności tarczycy są: nerwowość, bezsenność, wzmożona potliwość, nietolerancja ciepła, kołatanie serca, męczliwość, osłabienie, utrata masy ciała pomimo wzrostu apetytu, częstsze wypróżnienia szczególnie wkrótce po posiłku, drżenie rąk, wypadanie włosów, zaburzenia miesiączkowania. Praktycznie tylko u pacjentów z chorobą Gravesa mogą występować objawy oczne, tzw. orbitopatia tarczycowa (omówiona bardziej szczegółowo w dziale dotyczącym choroby Gravesa). Mniej zaawansowany objaw ze strony oczu pod postacią niewielkiego poszerzenia szpary powiekowej i uniesienia górnej powieki (wrażenie wpatrywania się) może występować w każdej nasilonej postaci nadczynności tarczycy i ustępuje w trakcie jej leczenia. Tarczyca może być prawidłowych wymiarów, powiększona, miękka, guzowato zmieniona, bolesna lub nie. Objawy ze strony tarczycy zależą od etiologii nadczynności tarczycy. U pacjentów z subkliniczną postacią nadczynności tarczycy (obniżone stężenie TSH przy prawidłowych stężeniach FT4 i FT3) mogą występować dyskretnie zaznaczone objawy nadczynności: nieco przyspieszona czynność serca, częstsze migotanie przedsionków, niepokój. Ciężkość przebiegu nadczynności tarczycy zależy od wieku chorego, rodzaju choroby (choroba Gravesa, wole guzkowe toksyczne?), czasu trwania, współistniejących innych chorób obciążających. Generalnie najbardziej ciężkie postacie nadczynności tarczycy dotyczą przypadków pacjentów z chorobą Gravesa w okresie przełomu tarczycowego. U osób starszych z nadczynnością tarczycy może dominować osłabienie, apatia. Jakie badania należy wykonać celem diagnostyki nadczynności tarczycy W diagnostyce nadczynności tarczycy wykorzystujemy szereg badań, w tym: hormonalne, badanie przeciwciał, badanie ultrasonograficzne tarczycy. Szczegółowe informacje dotyczące badań tarczycy znajdują się w dziale poświęconym diagnostyce. Badania hormonalne. Typowym układem wyników u chorych z pierwotną jawną nadczynnością tarczycy jest obniżone stężenie TSH przy podwyższonych stężeniach FT4 i FT3 (w niektórych przypadkach podwyższone jest jedynie stężenie FT3). W większości przypadków stężenie TSH znajduje się poniżej dolnej granicy oznaczalności (TSH<0,05 mU/l). Czasami zaś stężenia wolnych hormonów tarczycy (FT4, FT3) są na tyle wysokie, że znajdują się powyżej górnej granicy oznaczalności. Bezwzględne wartości FT4 i FT3 nie są bezpośrednio równoważne z ciężkością przebiegu nadczynności tarczycy. Te same stężenia FT4 i FT3 u jednej osoby mogą być związane z przełomem tarczycowym a u innej z nieznacznie nasilonymi objawami nadczynności. Zdecydowany wzrost stężenia FT3 względem FT4 może świadczyć o poważniejszym przebiegu nadczynności tarczycy. W trakcie leczenia farmakologicznego nadczynności tarczycy, szczególnie w początkowym okresie monitorujemy jedynie stężenia wolnych hormonów (FT4,FT3). Wynika to z faktu, że stężenie TSH jest przez dłuższy czas obniżone i ulega zwiększeniu z opóźnieniem. Dlatego w pierwszym etapie leczenia możemy spotkać się z sytuacją, w której doszło już do obniżenia stężenia FT4 i FT3 nawet poniżej dolnej granicy normy przy nadal supresjonowanym stężeniu TSH (obniżonym stężeniu TSH). Badanie przeciwciał. U pacjentów z podejrzeniem autoimmunologicznej etiologii nadczynności tarczycy wykonujemy badanie przeciwciał przeciwtarczycowych. W tym przypadku stwierdzenie podwyższonego stężenia przeciwciał przeciwko receptorowi TSH (anty-TSHR) jest równoznaczne z rozpoznaniem choroby Gravesa. Obecność wysokiego stężenia przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) w przypadku utrudnionej dostępności do oznaczeń swoistych dla choroby Gravesa przeciwciał anty-TSHR upoważnia również do postawienia rozpoznania choroby Gravesa. Wyjątkiem jest szczególna postać choroby Hashimoto przebiegająca w początkowym etapie poprzez fazę nadczynności tarczycy (hashitoxicosis). Badanie ultrasonograficzne tarczycy. U każdego chorego musi zostać wykonane badanie usg tarczycy. Stwierdzenie typowego obrazu o obniżonej echogeniczności i wzmożonym przepływie naczyniowym świadczy o rozpoznaniu autoimmunologicznej etiologii nadczynności tarczycy. Obecność guzków przemawia za wolem guzkowym toksycznym nie wyklucza jednak guzkowej postaci choroby Gravesa (badaniem różnicującym jest ocena stężenia przeciwciał). Więcej o usg w dziale dotyczącym badania tarczycy. Pozostałe badania. Wśród ogólnych badań laboratoryjnych można u niektórych chorych stwierdzić: obniżone stężenie granulocytów w przebiegu ciężkiej nadczynności tarczycy, obniżone stężenie cholesterolu całkowitego i LDL, podwyższone stężenie transaminaz (ALT). W niektórych przypadkach wykonujemy uzupełniające badanie scyntygraficzne. Dotyczy to nastepujących sytuacji: ocena wielkości części zamostkowej tarczycy, kwalifikacja do leczenia 131J, różnicowanie niektórych postaci nadczynności tarczycy. Więcej informacji dotyczących diagnostyki tarczycy umieszczono w dziale „diagnostyka tarczycy”. Jak leczymy nadczynność tarczycy Leczenie pacjentów z nadczynnością tarczycy obejmuje: leczenie farmakologiczne leczenie jodem promieniotwórczym leczenie operacyjne. Leczenie farmakologiczne Leczenie farmakologiczne może stanowić jedyną formę postępowania u chorego z nadczynnością tarczycy (część chorych z chorobą Gravesa) lub być przygotowaniem do leczenia radykalnego (terapia jodem promieniotwórczym lub leczenie operacyjne). Do leków przeciwtarczycowych (tyreostatyków) należą: najczęściej stosowany tiamazol (metizol, thyrozol) i rzadziej stosowany propyltiouracyl (thyrosan). Leki te hamują produkcję hormonów w tarczycy. Wielkość dawki jest ustalana indywidualnie przez lekarza i zazwyczaj na początku terapii wynosi 30-40 mg tiamazolu/d lub 300-450 mg propyltiouracylu/d. Dobór dawki i rodzaj leku zależy od stopnia ciężkości nadczynności tarczycy, przyczyny nadczynności, czasu trwania leczenia, ewentualnych działań niepożądanych. Monitorowanie prowadzonego leczenia polega na okresowej kontroli lekarskiej z oznaczaniem początkowo jedynie wolnych hormonów tarczycy (FT4 i FT3, zazwyczaj wystarczy FT4). W późniejszym okresie kiedy uzyskujemy już stan eutyreozy dodatkowo oznaczamy i monitorujemy stężenie TSH. Istotnym problemem w trakcie leczenia tyreostatykami jest ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. W niektórych przypadkach ich wystąpienie związane jest z koniecznością zaprzestania dalszego leczenia tyreostatykiem. Są to przede wszystkim: spadek ilości granulocytów poniżej 500/mm3 (agranulocytoza) ostre zapalenie wątroby, ciężka ostra niewydolność wątroby, żółtaczka cholestatyczna Dla pacjenta najbardziej istotne jest zgłoszenie lekarzowi wystąpienia w trakcie prowadzonej terapii tyreostatykiem nagle pojawiającej się gorączki z towarzyszącym bólem gardła, osłabieniem co może być objawem agranulocytozy. Rozpoznanie agranulocytozy jest bezwzględnym wskazaniem do odstawienia tyreostatyku. Nieco częściej mogą się pojawiać mniej groźne objawy uboczne jak: świąd skóry, pokrzywka, bóle mięśni i stawów. Czasami wystarczy zamiana leku np. z tiamazolu na propyltiouracyl. Zazwyczaj leczenie nadczynności tarczycy uzupełniamy o podawanie propranololu. W 2009 pojawiły się pierwsze informacje o ciężkim powikłaniu jakie może wystąpić po propyltiouracylu: ciężkie uszkodzenie wątroby, ostra niewydolność wątroby, z których część prowadziła do zgonów. Powikłania występowały zarówno u osób dorosłych jak i dzieci. W związku z tym FDA (Food and Drug Administration) wdrożyła ostatnio nastepujące zalecenia dotyczące stosowania propyltiouracylu: należy pamiętać o możliwym wystąpieniu ciężkiego uszkodzenia wątroby w trakcie leczenia propyltiouracylem propyltiouracyl powinien zostać zarezerwowany jako lek jedynie w przypadku nietolerancji metimazolu propyltiouracyl można stosować w pierwszych 12 tygodniach ciąży w związku z częstszymi powikłaniami ze strony płodu po metimazolu (szczegóły w dziale o nadczynności tarczycy w ciąży) propyltiouracyl nie jest rekomendowany do stosowania u dzieci poza wyjątkowymi sytuacjami braku alternatywnego postępowania pacjent, u którego w trakcie prowadzonego leczenia propycilem wystąpią gorączka, utrata apetytu, nudności, wymioty, zmęczenie, świąd skóry, ściemnienie moczu, zażółcenie skóry lub białkówek oczu musi natychmiast skontaktować się z lekarzem Jak napisano na wstępie leczenie tyreostatykiem, prowadzone odpowiednio długo, może być jedyną formą terapii u pacjentów z chorobą Gravesa. W przypadku wola guzkowego toksycznego konieczne jest leczenie radykalne: leczenie radiojodem lub leczenie operacyjne. Leczenie jodem promieniotwórczym Leczenie 131J jest leczeniem radykalnym. Prowadzi ono do uszkodzenia komórek tarczycy w wyniku miejscowego działania pierwiastka promieniotwórczego (emisja promieniowania Beta). Wskazaniami do zastosowania terapii 131J w przypadku nadczynności tarczycy są: wole guzkowe toksyczne jako alternatywa do operacji tarczycy ( pacjenci starzy, z przeciwwskazaniami do leczenia operacyjnego, brak zgody na operację tarczycy, nieznacznie powiększona tarczyca z niewielkimi guzkami, guz gorący autonomiczny) choroba Gravesa w przypadku małego prawdopodobieństwa wyleczenia tyreostatykiem lub przeciwwskazań do takiego leczenia (alternatywnie leczenie operacyjne) choroba Gravesa w przypadku nawrotu nadczynności tarczycy po leczeniu tyreostatykiem (alternatywnie leczenie operacyjne) Przeciwwskazaniami do leczenia jodem promieniotwórczym są ciąża i karmienie piersią. Przez okres 6-12 miesięcy po zakończeniu terapii pacjentka nie powinna zachodzić w ciążę, a zalecenie antykoncepcji w przypadku mężczyzn wynosi 6 miesięcy. Dodatkowo przez okres około tygodnia osoba leczona nie powinna kontaktować się z małymi dziećmi i kobietami w ciąży. Leczenie radiojodem wymaga stosownego przygotowania pacjenta. Kilka dni wcześniej musi zostać przerwane leczenie tyreostatykiem, nadczynność tarczycy powinna być wcześniej względnie wyrównana, należy wykluczyć ciążę. Po przeprowadzonym leczeniu należy monitorować czynność tarczycy. Efektem przeprowadzonego leczenia może być: wystąpienie niedoczynności tarczycy trwała normalizacja czynności tarczycy pozostanie w fazie nadczynności tarczycy Uzyskanie niedoczynności tarczycy nie traktujemy jako powikłanie, ale efekt skutecznego leczenia dający większe szanse wyleczenia (tarczyca jest bardziej zniszczona) niż w przypadku prawidłowej czynności tarczycy po leczeniu 131J. Leczenie operacyjne Leczenie operacyjne jest leczeniem radykalnym do którego wskazaniami są: rozpoznanie lub podejrzenie nowotworu złośliwego tarczycy (wskazanie bezwzględne) wole guzkowe toksyczne jako alternatywa do leczenia jodem promieniotwórczym ( duże wole, duże guzy tarczycy, ucisk na tchawicę, brak skuteczności dotychczasowego leczenia jodem promieniotwórczym) choroba Gravesa w wybranych przypadkach jako radykalne leczenie po uzyskaniu eutyreozy ( bardzo duże wole z towarzyszącymi objawami uciskowymi na tarczycę) choroba Gravesa w przypadku nawrotu nadczynności tarczycy po leczeniu tyreostatykiem (wybrane sytuacje) lub nieskutecznym leczeniu jodem promieniotwórczym Wśród przeciwwskazań wymienić należy: brak przygotowania do operacji (utrzymująca się nadczynność tarczycy) niektóre obciążenia internistyczne (np. kardiologiczne, pulmonologiczne) Przed operacją chory musi zostać przygotowany tyreostatykiem do uzyskania fazy eutyreozy (prawidłowa czynność tarczycy). Przeprowadzenie operacji w okresie nadczynności tarczycy (dotyczy to głównie pacjentów z chorobą Gravesa) grozi wystąpieniem ciężkiego, potencjalnie śmiertelnego powikłania jakim jest przełom tarczycowy. Operacja tarczycy obarczona jest ryzykiem wystąpienia łagodnych lub poważnych powikłań. Do łagodnych powikłań pooperacyjnych należą głównie miejscowe powikłania w obrębie blizny (np. bliznowiec). Wśród ciężkich pooperacyjnych powikłań dwa najważniejsze to: niedowład lub porażenie jednej lub obu strun głosowych w wyniku okołooperacyjnego uszkodzenia jednego lub obu nerwów krtaniowych wstecznych. Może to prowadzić do chrypki a w krańcowych sytuacjach (porażenie obu strun głosowych) do bezgłosu. niedoczynność przytarczyc w wyniku ich przemijającego niedokrwienia (ustępuje po pewnym czasie) lub trwałego uszkodzenia (zazwyczaj wycięcia wraz z gruczołem tarczowym). Najbardziej znamiennym objawem niedoczynności przytarczyc jest spadek stężenia wapnia we krwi prowadzący do uciążliwych kurczów mięśni. Leczenie wymaga stałej suplementacji wapnia (zazwyczaj także preparatów witaminy D, magnezu) pod regularną kontrolą jego stężęnia we krwi. Pooperacyjna niedoczynność tarczycy nie jest traktowana jako powikłanie, ale jako przewidywany efekt prowadzonego leczenia. Wymaga stałej substytucji lewotyroksyną (zasady leczenia w dziale poświęconym niedoczynności tarczycy). protask

nadczynność tarczycy u dziecka forum